Ik las Het archief van verloren kinderen van Valeria Luiselli (vertaling: Molly van Gelder en Nicolette Hoekmeijer). De roman is alweer zes jaar oud. Toen het boek verscheen was ik al geïnteresseerd maar ook huiverig. Ik wilde weten of dit werkelijk de nieuwe baanbrekende klassieker was waar de New York Times al vrij snel vanLees meer »

We gingen rapen. We waren rapers. Niet in de stad, daar zijn heel veel rapers; mensen die op de markt zoeken naar restjes, die zooi van de straat meenemen naar huis, die tussen de vuilnis bruikbare spullen opscharrelen, een kastje, een tafel, onderzetters, plastic bloemen. Wij raapten in de polder op de akkers. Tegenover onsLees meer »

Voor het baanbrekende project had de redactie van het tijdschrift bedacht dat we op een aantal uitzonderlijke locaties proza en poëzie zouden brengen, voorgedragen door de schrijvers zelf. Het was een mooi plan. Vooral de augurkenfabriek, die later op RTL een realityserie zou krijgen, was een prachtige plek. De plek die sinds 1991 mijn thuisLees meer »

In de berm van de weg die voor de boerderij langs loopt ligt het dode kalf. Onder een jute zak die open is geknipt om hem groter te maken. Ik weet niet hoe het kalf daar gekomen is. Het is te zwaar om te slepen, een kruiwagen misschien? Of met hulp van de tractor? VerderopLees meer »

De zwanen in onze buurt hebben kleintjes. Ze zijn een week oud. Ik fietste naar school en bij de sloot waar het water een iets hoger peil heeft dan de sloot die langs ons huis woont (het is een polder en het water wordt in stapjes steeds hoger gepompt), zag ik twee mensen naar hetLees meer »