Ik fietste langs het riviertje van mijn jeugd. Het water kronkelt de polder door, naar het dorp. Links van het pad lag de provinciale weg, rechts de platte kleigrond. Iedere keer als ik deze weg afleg ben ik weer thuis. Dan begrijp ik op welke manier familie en sociale verbanden in elkaar grijpen. Omdat mijnLees meer »

In de Wibautstraat stonden drie telefooncellen waarvan de linker nooit werkte. Voor de andere twee stonden vrijwel altijd mensen te wachten. Soms wel drie of vier, in een keurige rij. Als de telefoon in de gang van het studentenhuis bezet of kapot was en ik mijn ouders wilde bellen dan sloot ik aan bij eenLees meer »

Bij de workshops die ik inmiddels al zo’n acht jaar verzorg, in totaal al 24 groepen, is proza dat op de avond zelf geschreven wordt de basis. Ik geloof niet dat schrijvers veel hebben aan theorie over schrijven; dat neem je netjes tot je, maar wat doe je ermee als je zelf aan de slagLees meer »

Het kostte me vier pogingen om in De correcties van Jonathan Franzen binnen te komen, en me daar comfortabel te voelen. De roman over een enkel gezin is groot, waaiert alle kanten op, hanteert een vertelstijl waarbij vooral erg veel verteld wordt en minder getoond, en heeft één enorm struikelblok dat al in het eersteLees meer »

Op tv zag ik een man met een hark. Hij was op het strand, hij maakte een tekening. Hij was bijna klaar met zijn kunstwerk. De hark gebruikte hij om het zand rul te maken, donker. Het is net een hele grote stift, zei hij. Dat was mooi, vond ik. Stiften in het zand. HijLees meer »