Het kostte wat moeite voor ik opnieuw door kon dringen in het grote bouwwerk van Günter Grass: Die Blechtrommel – in 1964 door Koos Schuur vertaald als De blikken trommel en later opnieuw vertaald als De blikken trom. Na een paar hoofdstukjes was ik gewend aan de springerige beeldende vertelstijl van de hoofdpersoon en vertellerLees meer »

Soms probeer ik woorden te zoeken voor de klei waar ik opgegroeid ben. De vastigheid van de grond, die zuigt en vruchtbaar is, stevig – daar passen woorden bij, andere woorden weer niet. Draadnagel past bij dat land. Dikkop. Windvlaag. Duiker. Fietspomp. Grind. Douchekop. Kam. Dorsmachine. Plug. Ook moeilijke woorden passen daar prima. Lange woorden.Lees meer »

Ik las Het archief van verloren kinderen van Valeria Luiselli (vertaling: Molly van Gelder en Nicolette Hoekmeijer). De roman is alweer zes jaar oud. Toen het boek verscheen was ik al geïnteresseerd maar ook huiverig. Ik wilde weten of dit werkelijk de nieuwe baanbrekende klassieker was waar de New York Times al vrij snel vanLees meer »

We gingen rapen. We waren rapers. Niet in de stad, daar zijn heel veel rapers; mensen die op de markt zoeken naar restjes, die zooi van de straat meenemen naar huis, die tussen de vuilnis bruikbare spullen opscharrelen, een kastje, een tafel, onderzetters, plastic bloemen. Wij raapten in de polder op de akkers. Tegenover onsLees meer »

Voor het baanbrekende project had de redactie van het tijdschrift bedacht dat we op een aantal uitzonderlijke locaties proza en poëzie zouden brengen, voorgedragen door de schrijvers zelf. Het was een mooi plan. Vooral de augurkenfabriek, die later op RTL een realityserie zou krijgen, was een prachtige plek. De plek die sinds 1991 mijn thuisLees meer »