Vandaag reis ik met mijn gezin af naar het zuiden voor vijf dagen en vijf nachten Carnaval, in Limburg: Vastelaovend. Dat betekent even afstand nemen van ingesleten patronen, langdurig samenzijn in de buitenlucht, de optocht bekijken, in de avonden als het donker wordt werkelijk gaan knallen, een kaarsje opsteken in het kappelletje en denken aan de mensen die je verloren hebt en naast de mensen staan die er nog zijn en die je nodig hebt. Met wat te drinken erbij.

Carnaval betekent ook afstand nemen van een jaar dat in het teken stond van de strijd tegen de borstkanker van mijn vriendin, en tegelijk zal precies dat de gehele Carnaval spelen. Vorige week hoorden we goed nieuws. Eindelijk. De tumor is weg. Er volgt nog bestraling, om te voorkomen dat de kanker weer terugkomt, maar wat nu precies een week geleden gebeurde, bij het aanhoren van dat goede nieuws, was dat de onbestemde spanning die onzekerheid met zich meebrengt wegviel. Er was alleen de tijd tot die uitslag en nu de uitslag heel goed bleek was er opeens weer de tijd die nog moet komen. Toekomst.

Tijdens Carnaval zullen we delen wat er gebeurd is. Dat heb ik geleerd, het afgelopen jaar. Toen ik zelf ziek was bleek delen de moeilijkste factor, nu kan ik dat heel soepel, voor mijn meisje. Eigenlijk leg ik de ziekte bij iedereen neer. Iedere respons helpt. De komende dagen zijn feestelijk. We zullen naast elkaar staan zoals we het hele jaar naast elkaar hebben gestaan; zij sterk en vastberaden en stil en nooit als patiënt; ik met focus op iedere stap die er gezet is en ogen op de toekomst en alleen stil over hoe bang ik ben geweest.

Aan die angst heeft niemand iets, mijn vriendin zeker niet, maar nu we bijna in de auto zitten – die volgepakt is met een donkerrood Legionairpak, mijn reservehoed, mijn stevige schoenen, een blauwe pauwenpak, mijn onderwaterpolocap, twee Boèrebroeflofspekskes en een outfit voor onze zoon waar pizza’s, hotdogs en andere snacks op staan, en waar hij een patroon van slangen langs de randen op heeft gemaakt, en niet te vergeten een donut voor op zijn hoofd – voel ik al dat er tijdens deze dagen ruimte ontstaat voor die angst. Die zal ik nu kunnen delen. Vastelaovend is de zekerheid dat ik mijn angst kan delen.

De ruimte die dit imponerend grote volksfeest op deze dagen biedt, die ik regelmatig heb beschreven, is de bijna ongemerkte therapeutische waarde van dit feest. Dan weet u dat. Ik hoef niks meer toe te voegen, we vertrekken zo. Deze editie zijn we samen en zullen de lach en de traan die iedere voorgaande editie ook al hand in hand gingen, nog dichter bij elkaar liggen.

Tot over een paar dagen.