De kinderen van groep 5 kwamen de klas uit, de klas van mijn zoontje. De juf stond bij de deur en schudde de kinderen die naar buiten stapten, het schoolplein op, de hand en zei ze gedag, en tot morgen. Een jongen schudde haar hand niet en zei niks. Hij liep naar de picknickbank, waar zijn moeder zat. De juf zei: Wil je even terugkomen en gedag zeggen?

De jongen bleef zitten, bovenop het tafelblad, zijn schoenen op de zitting. Hij praatte tegen zijn moeder. Hij maakte drukke verongelijkte gebaren. Zijn moeder hoorde het aan. Ook zij had gehoord dat de juf haar zoon terugriep, het hele schoolplein had het gehoord, en toch liet ze die jongen eerst zijn verhaal doen. De juf zei de andere kinderen uit de klas gedag, keek nog wel een keer naar de jongen op de picknickbank, maar gaf het al snel op.

Wat er vervolgens gebeurde: de moeder ging naar de juf. Ze zei iets. Ik kon niet verstaan wat ze zei, maar ze vroeg niet wat er aan de hand was en ook had ze haar zoontje niet meegenomen. Ze ging verhaal halen. Met het verhaal van haar eigen zoontje als info ging ze vragen: Wat is er gebeurd? De juf begreep de situatie, en maakte een afwerend gebaar. Nee. Of: dat gaan we niet doen.

Ondertussen zat de jongen als een koning bovenop de picknickbank. Zijn moeder kwam bij hem terug. Van de juf had ze niet de uitleg gekregen die ze wilde. De jongen werd niet gezegd een beetje respect te tonen voor de juf, en haar netjes gedag te zeggen. Ze vertrokken samen van het schoolplein, zonder dag te zeggen.

Dit is tekenend voor het onderwijs op deze basisschool, tekenend voor de problemen waar de school tegenaan loopt. Kinderen worden door hun ouders beschermd tegen de school. Een flinke groep kinderen in de klas van mijn zoontje luistert totaal niet naar de juf. Hun eigen vervelende gedrag op school wordt op geen enkele manier door ouders gecorrigeerd.

Wat voor kinderen leveren deze ouders ’s ochtends af bij deze school? De jongen die geen gedag zei komt de volgende dag weer op school. De juf zal hem gedag zeggen, hij denkt: je kunt me wat.

Aan de andere kant zijn het precies de ouders van deze kinderen die op de ouder-appgroep wekelijks ophef maken over vermiste spullen. Nou ja, vermiste spullen. Het gaat om tassen en jassen die de kinderen kwijt zijn, en in de appgroep wordt direct gesuggereerd dat deze spullen gejat zijn, of in ieder geval door andere kinderen weggehaald en ergens gedumpt.

Ook dat is tekenend. In vrijwel alle gevallen zijn de kinderen zelf hun jas vergeten bij het buitenspelen in de pauze. Toch staat de appgroep vol met opmerkingen als: Dit komt wel vaak voor, dit is een patroon. Iedere week verdwijnen er spullen. Dit kan zo niet langer. De school moet iets doen aan de veiligheid. Jammer dat dit zo moet gaan. Het is ondoenlijk.

Een groot deel van de kinderen is het gewend geen eigen verantwoordelijkheid te nemen. Ze geven direct anderen de schuld. Toen ik meehielp bij een natuurdag, waar alle kinderen een schepje kregen om wormen te zoeken, raakte een van de jongens zijn schepje kwijt. Hij zei meteen: Iemand heeft mijn schepje afgepakt.

Dat is waar de school tegen moet vechten, iedere dag.