Vorige week woensdag zei ik tijdens de boekpresentatie van Eiland zonder schaduw dat ik bij dit boek over mijn moeder een tekst zocht die haar bescheidenheid en karakter kon typeren. Het afgelopen jaar luisterde ik veel naar Jeffrey Martin. Zijn album Thank God we left the garden vind ik erg mooi. Een liedje op dat album heet Quiet man, en dat past goed bij mijn moeder, die naast rustig ook heel relativerend en stellig kon zijn. Ik vertaalde de laatste drie coupletten en las die voor.

Een rustig type

Er staat iemand te schreeuwen op een berg, net zoals altijd
En in de vallei daar staat een rustige iemand, die toch veel hoger reikt
Er is een kind met een geheim waarvan ie zelf niet weet dat-ie het draagt
Het feit dat ik dat kan zien, betekent: ik ben oud, vandaag

Sommigen van ons hebben het geluk een anker te vinden in de storm
Sommigen van ons hoeven nooit verder te kijken dan de plaats waar we zijn geboren
De tijd is een mysticus met een koffertje in zijn hand
Voor een kwartje mag je er in kijken, maar het bereikt nooit werkelijk je verstand

De hemel is een belangrijke plaats, maar een adres heeft het niet
En misschien is dat oké, net zoals dat geldt voor vreugde of verdriet
Je kunt God ontmoeten in een preek maar evengoed in een vat benzine
De Duivel luistert toch alleen naar degenen die het verdienen

Er staat iemand te schreeuwen op een berg, net zoals altijd
En in de vallei daar staat een rustige iemand, die is toch veel hoger reikt