Op tv zag ik een man met een hark. Hij was op het strand, hij maakte een tekening. Hij was bijna klaar met zijn kunstwerk. De hark gebruikte hij om het zand rul te maken, donker. Het is net een hele grote stift, zei hij.

Dat was mooi, vond ik. Stiften in het zand. Hij maakte echt enorme patronen, vanuit een middelpunt waar cirkels omheen getrokken werden, met de hark, en waar allerlei vormen uit leken te ontstaan, als bloemen.

Hij zei dat hij er soms uren mee bezig was. Het was geen therapie of zo, maar het was wel een bezigheid die hem urenlang bond aan deze plek, aan zee, en tegelijk was het een oefening in loslaten, want straks kwam de vloed, en dan was alles weer weg.

Heel mooi, zei ik hardop. Die vergankelijkheid. Iets maken, niet voor je eigen ego of voor de reactie van een ander, maar alleen bezig zijn, lekker in de natuur, met de elementen. Ik begreep het helemaal. Dat zou schrijven ook eenvoudig maken, als er geen publiek is, als er geen lezers zijn. Maar, zo dacht ik, schrijven betekent ook pas iets als er lezers zijn. Proza ontstaat pas volledig in het hoofd van de lezer. En deze kunstenaar heeft dat helemaal losgelaten. Knap.

Toen was de tekening af en pakte de man zijn tas. Haastig ritste hij de tas open en haalde er een drone uit. Een enorm apparaat. Het zoemde. Hij liet de drone opstijgen en vroeg de interviewer of ze een stukje aan de kant wilde, want hij ging foto’s maken van zijn tekening. Dat moest nu, want het werd snel vloed.

De toon van de man was veranderd. Hij was onrustig. Hij had stress. Het water kwam. Ik keek toe hoe de drone boven zijn vergankelijke kunstwerk zweefde. De foto’s waren gelukt, blijkbaar, want hij liet het apparaat weer naar beneden komen. De interviewer vroeg hem wat hij met de foto’s ging doen.

Hij zei: Die plaats ik op mijn Insta.

Later heb ik zijn account opgezocht. Hij heeft duizenden volgers op Insta, daarnaast een YouTube-kanaal. Over zijn strandkunst zijn artikelen geschreven in een heleboel kunsttijdschriften en in magazines over de zin van het leven en Zen, en geloof. De man is een goeroe en zijn kunst bereikt heel veel mensen.

Steeds voelde ik zijn stress. Zijn verhaal over vergankelijkheid en loslaten is in feite een verhaal van vastleggen en behouden en om publieke erkenning, zoals alle kunst. Ik was gerustgesteld. Hij was gewoon een kunstenaar die aandacht binnenharkte.

Ik dacht aan de vloed, die hier allemaal niks aan kon doen. Die was die dag het strand opgerold, en de volgende dag ook, en vandaag ook, en morgen ook.