Aan het einde van een jaar maak je de balans op. Dit jaar was voor mij zeer hectisch. Zowel thuis als wat betreft werk. In mei kwamen we erachter dat mijn vriendin borstkanker heeft, van juli tot het einde van het jaar kreeg ze negen chemobehandelingen, morgen de allerlaatste. Het was een heel spannend jaar, en ook een simpel jaar. Het leven terugbrengen tot wat belangrijk is, wat moet gebeuren. In totaal ging ze tweeënveertig keer naar het ziekenhuis, en ik ging bij iedere afspraak mee. Alleen sommige bezoekjes waar een scan gemaakt moest worden of bloed geprikt sloeg ik over. Ik wilde bij haar zijn. Dus ik zat ook uren in het ziekenhuis, en in die uren werkte ik soms, maar meestal dacht ik na over alles. Over ziek zijn. Over hoe ziek zijn van een ander verschilt van zelf ziek zijn. Ik gedij goed als ik zorgen kan, zoals dit jaar, maar ik werd ook teruggeworpen op eenentwintig jaar geleden, toen ik zelf ziek was en al die ziekenhuisbezoeken in mijn eentje aflegde omdat mijn ex het niet trok daar bij te zijn. Dit jaar voel ik pas hoe dat toen was. Dat ik er toen alleen voor stond. Daarom ga ik nu steeds mee. Ziek zijn is genoeg, daarbij nog alleen zijn, dat is te veel. Dus zorg ik, ook thuis. Een bevriend schrijver merkte op dat ik eigenlijk met terugwerkende kracht nu voor mezelf zorg. Dat klopt. Mooi gezien. Daarnaast kreeg ik opnieuw ik de bevestiging dat ik precies zo ben als mijn moeder, die in november 2023 overleed. Zij zorgde ook. Dit was het eerste jaar zonder haar. Ik schreef een roman over haar, en ik wilde per se dat die roman in mei 2025 zou verschijnen, want in die maand was mijn moeder jarig en dan is het moederdag. Dat gaat lukken, al was er wel een overstap voor nodig. Zorgen voor een roman is vergelijkbaar met zorgen voor anderen. Als schrijver zorg ik ervoor dat die roman er komt. Thuis zorg ik dat de hele handel draait, dat mijn jongste zoon wat betreft het ziek zijn van zijn moeder ontzien wordt, dat mijn oudste twee kinderen verder groeien. Dat was 2024. Een jaar om snel te vergeten, zeggen mensen soms over een vervelend of moeilijk jaar. Ik zeg dat niet. Ieder jaar heeft goede kanten, dit jaar was dat de spiegel die kanker me voorhield, die het gemis van mijn moeder me voorhield, die ik mezelf anders nooit voorgehouden had.