NRC

Een feelgood-verhaal dat tegenwicht biedt aan de weerzin tegen vreemdelingen, met veelzeggende zinnen waarmee Van Mersbergen in kort bestek veel gevoel overbrengt.

Gilles van der Loo

Op vakantie in de bergen Oase meegenomen, gekocht in een opwelling terwijl ik nooit iets van je gelezen had. Inmiddels heb ik bijna je hele oeuvre – want ereader – verslonden. Wat een liefde voor je personages en wat laat je ze mooi zien zonder ze uit te leggen. Niks cerebraals, niks mooier dan nodig is. Kapot van, echt heel erg mooi. Blij dat ik Oase heb opgepikt. Je hebt er een fan bij!

Claudia van der Werf

Wat een prachtig boek weer!

vers twee

Venlo is voor Jan van Mersbergen bekend literair terrein. Zijn succesvolle roman Naar de overkant van de nacht (shortlist Libris Literatuur Prijs 2012) speelt zich af in Venlo tijdens een carnavalsnacht.
Van Mersbergen heeft nu voor de Week van ‘t Venlose Verhaal een verhaal geschreven dat de lengte heeft van een novelle en – nog belangrijker – met 92 pagina’s tekst de enig juiste omvang heeft voor het Boekenweekgeschenk. Hint, hint! Van Mersbergen is aan het warmdraaien. Dit is zijn sollicitatie, dat kan ook. (…)
Oase heeft een actueel maatschappelijk thema: de integratie van vreemdelingen, in dit geval in Venlo, waar de vader van Dahir en Suleyman is neergestreken en er een Ethiopisch restaurant heeft geopend. Het gezin komt uit het Afrikaanse land. Het restaurant ligt ergens buiten het centrum. Er is amper klandizie en de vader, die ijzerenheinig vasthoudt aan de traditie die hij heeft meegenomen, kan daar nog wel mee omgaan. Zijn zonen niet, ze hebben het er moeilijk mee. Dahir en Suleyman proberen zich een plek te verwerven in Venlo. Het gaat moeilijk, het gaat langzaam.
Als Jan van Mersbergen een boodschap heeft met Oase is het dat integratie en acceptatie een kwestie van lange adem, respect en geduld is. Wat nu volgt, klinkt kritisch, maar het is niet afkeurend bedoeld: de auteur heeft daar het tempo van de vertelling op aangepast. Er gebeurt weinig en met wat er gebeurt gaat veel tijd heen. En dat is dus precies zoals het gaat, wat dat betreft is Oase het meest pure realisme dat er is.
Waar we de laatste tijd, de laatste dagen zelfs, lezen over hoe snel radicalisering kan gaan, maakt Oase duidelijk hoe veel tijd het goede kan vergen.
Suleyman legt nog de meeste activiteit aan de dag. Hij komt in contact met Sjors, een handige knaap die bezig is met de voorbereidingen voor wat lijkt op Snel naar de bel, een van de onderdelen van Te land, ter zee en in de lucht, het aloude TROS-programma waarbij met zelfgemaakte vehikels en boten in zo korte mogelijke tijd een parcours moest worden afgelegd. Sjors heeft een vriendin, Bianca heet ze. Eenvoudige, gewone jongelui.
De geleidelijke ontwikkeling van hun vriendschap heeft zijn weerslag op het vaartuig dat Sjors aan het bouwen is. Suleyman kan niet ongevoelig blijven voor de charmes van Bianca, maar ze blijft zichzelf, en op afstand. Maar als ze eindelijk bij het waterspektakel aan de beurt zijn, is zij het die de microfoon grijpt en uitleg geeft over de bedoeling van hun deelname.
Ondertussen is duidelijk geworden waardoor de vader zo getraumatiseerd is. De gruwel van de reis van Ethiopië overtreft de donkerste vermoedens.
Maar de boodschap is overgekomen. Er komen zelfs klanten in het restaurant. Niet dat het er storm loopt. Zoals gezegd stormt het sowieso niet in deze mooie novelle. Van Mersbergen laat zien hoe sociale vooruitgang langs lijnen der geleidelijkheid verloopt. (Theo Hakkert)