De Volkskrant

Een claxon die lekker lang nagalmt

De macht over het stuur is Van Mersbergens tweede – en opnieuw subtiele – roman. Ook in dit boek gebruikt hij een zakelijke en heldere schrijftechniek om zijn verhaal te vertellen, dat, afgezien van wederom een stille hoofdpersoon, in niets lijkt op De grasbijter. (…) Niettemin is het opnieuw interessant wat Van Mersbergen met zijn zwijgzame personages doet en intrigeert de bijzondere manier waarop hij, voetje voor voetje, zijn verhaal vertelt. Ook in De macht over het stuur vind je prachtige en door hun gebrek aan duiding bijna surrealistische passages. (Judith Jansen)

NRC Handelsblad

Net als in De grasbijter leidt de opgebouwde spanning niet tot grote daden van destructie, maar waar dat in Van Mersbergens debuut een gevoel van anticlimax opleverde, komt in De macht over het stuur de verbale en uiteindelijk ook fysieke onmacht van Ronnie en zijn vrienden mooi naar voren. (…) Van Mersbergen is zijn vorm aan het vinden. (Arjen Fortuijn)

Leeuwarder Courant – Subtiele literatuur

Deze schrijver weet hoe je in de beginzin van je boek al direct de sfeer, het thema en de verhaallijn etaleert. (…) Jan van Mersbergen zet het allemaal rustig en trefzeker uiteen. (…) Nu ik dit zo plompverloren uiteenzet besef ik dat Van Mersbergen al deze gegevens buitengewoon subtiel in zijn verhaal weet te vlechten. Hij roept alles op via heldere beelden, houdt geen morele beschouwingen, geeft geen uitleg, maar slaagt erin ons bijna ongemerkt van al deze gegevens te voorzien.

Van Mersbergen kiest niet voor verhalende krachtpatserij met interessante figuren die interessante gesprekken over leven, dood en literatuur voeren. Hij probeert wat je noemt ‘gewone mensen’ bij ons binnen te brengen. Hij maakt ze ongewoon, geeft ze identiteit, creëert een milieu dat we volgens hem nog niet genoeg kennen en waar vooroordelen over bestaan en gaat met deze ingrediënten aan de slag. Dat levert uitermate subtiele literatuur op die niet onderschat mag worden. (…) Hij gebruikt weinig bloemrijke taal, laat de zinnen niet uit de bocht gieren, of ze vollopen met allerlei woorden die je maar beter niet kunt gebruiken. Dat moeten de andere schrijvers maar doen, de aanstellers en aanstelsters met een grote mond in de cultuurbijlagen. Maar ondertussen deugen al zijn zinnen en slaagt hij erin fraaie beelden te maken die steeds meer opvallen naarmate je verder komt.

En zo vertelt hij dit aangrijpende en soms rechtstreeks sentimentele verhaal over verlangen naar waardigheid, over vriendschap, over levensangst. Maar Van Mersbergen zou liever doodgaan dan dat hij met goedkope sentimenten of woorden werkt. De grote woorden die ik net noemde kom je bij hem niet tegen. Hij roept ze op, omdat hij weet hoe goede literatuur in elkaar zit. Bij hem geen wanhopig geschreeuw van zielige figuren die het ook niet meer zien zitten. Maar adembenemende literatuur, dwingend van opbouw, zwijgzaam over drijfveren en verlangens, onverbiddelijk uitmondend in wat niet meer te zeggen valt. (Kees’t Hart)

De Groene Amsterdammer – Trouwe beesten

In al zijn naturelheid creeërt Van Mersbergen een sfeer van samengepakte wolken en landerige dreiging (…) die doet denken aan de jongensbende in de film Rumble Fish, van Coppola. (…) Het is een oud liedje, maar Van Mersbergen zingt het op geheel eigen wijze. (Marja Pruis)

De Limburger – Stille Ronnie van de crossauto’s

Het is niet mijn wereld en toch heb ik het boek ademloos uitgelezen. (…) De toon van dreiging die er vanaf de eerste zin al inzit. (…) Want dat is het wat De macht over het stuur nu juist zo krachtig maakt: het geeft stem aan de boze maar stemloze jongen voor wie het leven nog moet beginnen, maar die stiekempjes toch knap benauwd is dat het er nu al op zit. (Koen Eykhout)

De Morgen – Nieuw in Nederland

Een bizarre, voortdurend op uitbarsten staande spanning doet je verderlezen.

HP de Tijd

Wie weet meldt Hollywood zich, of anders gewoon Van Heijningen. (Jan Zandbergen)

CJP Magazine – Boek vol banden, benzine en bier

In zijn tweede roman, De macht over het stuur, beschrijft Jan van Mersbergen heel rustig en precies de zomerse dorpshel waar Ronnie in is beland nadat hij zijn grote vriend Leon dood heeft geracet. Die droge stijl lijkt afstandelijk, maar is juist intens. (Dirk Snoodijk)

Literatuuraire – Echte polderroman voor echte jongens en meisjes

Van Mersbergen lijkt te zeggen: read, don’t tell. (…) Droog, en het weglaten van de leestekens accentueert dat. Het verhaal speelt zich af rond de afwikkeling van een tragedie die de nuchtere vrienden overkwam, en wordt gestut aan het begin en einde door een ontluistering van de onschuld die je wel voorvoelt, en waarvan je het vermoeden, net zoals in het gewone leven, aan het eind bevestigd krijgt. Mooi. Een boek met rust in de kop. Het ware leven, traag als een rivier deinend door eindeloos laagland.